Σας έχει τύχει να προσπαθείτε να παραδώσετε μαθήματα σε μια γυναίκα;
Πιστευω είναι πολυ ανεπίτευκτες μαθήσεως εάν δεν έχει να κάνει με σκιές, πούδρες, στρασάκια, παπούτσια, τσάντες, γούνες, κοσμήματα κλπ....
Ε, και εγώ το καλόπαιδο προσπαθούσα επί μια και πλέον ώρα να μάθω μπιλιάρδο σε κάποια που "και καλά" ενδιαφερόταν να μάθει... Βρε κούκλα μου χαμηλότερα το κεφάλι σου, τίποτα...
Βρε καλή μου σταθερό το χεράκι σου, τίποτα... Βρε χρυσή μου την μπάλα κοίτα, πάλι τίποτα...
Χάος, καμία ελπίδα σκέφτομαι....
Και να έλεγες ότι την έβαζες με το ζόρι να το κάνει; (Σε καμία περίπτωση...)
Στο επόμενο επεισόδιο ίσως μου ζητήσει να της θυμίσω τίποτα από οδήγηση... (Δεν τον κόβω καλύτερα;)
Tuesday, December 5, 2006
Monday, November 13, 2006
Αστακός γάλακτος αλά κρεμ...
Καταρχάς πρέπει να προμηθευτούμε έναν αστακό τον οποίο πρέπει να ψαρέψουμε οι ίδιοι, στα καταγάλανα νερά της Καραϊβικής. Ο αστακός ως επί τω πλείστων τρέφεται κυρίως με αντσούγιες και τσαμπουκαλεύεται για την πανοπλία του στους άλλους κατοίκους του θαλάσσιου οικοσυστήματος, γιαυτό πρέπει και να πεθάνει βάναυσα και βίαια, έστω και αν χρειαστεί να παραβούμε κάθε νόμο σχετικό με την νομοθεσία περί αιχμαλώτων του ανωτάτου δικαστηρίου της Χάγης.
Παίρνουμε τον αστακό και τον χτυπάμε με μέτρια δύναμη εφτά φορές με μικρό μπαλτά στο λαιμό, ώστε να ζαλιστεί σαν να έχει κατεβάσει ένα μπουκάλι σαγκριά σε σφηνάκια εντός 15 λεπτών. Κατόπιν τον τηγανίζουμε σε δυο δάχτυλα χλωρίνη και ενίοτε σε μαρμελάδα Σπιν-Σπαν κάστανο. Βάζουμε στο πικάπ μεσαιωνική μουσική. Περιμένουμε μέχρι να ροδοκοκκινίσει προσθέτοντας μια κουταλιά της σούπας αλουμίνιο γλυκό με γάλα κάθε 5 λεπτά. Αφού δούμε ότι δεν κοκκινίζει με τίποτα και έχουμε απογοητευτεί πλήρως, αρχίζουμε να κλαίμε γιατί δεν θα γίνουμε ποτέ μεγάλοι σεφ όπως ονειρευόμαστε μικροί όταν θαυμάζαμε τη γιαγιά μας να ανακατεύει περίτεχνα και όλο περηφάνια την κρέμα για τον αστακό αλά κρεμ…
Α, ναι! Ήρθε η ώρα να γράψουμε πως γίνεται η κρέμα, αλλιώς τι αλά κρεμ θα είναι ο αστακός μας; Αλλά πρώτα πρέπει να συνεχίσει η συνταγή μας από εκεί που την αφήσαμε και να αποκαλύψουμε αργότερα το μεγάλο αυτό μυστικό.
Φυσάει Βαρδάρης και ρίχνει από το ράφι μια κομπόστα χταπόδι με αμύγδαλο. Η γάτα του σπιτιού κινείται αφηνιασμένη προς τα εκείνη την κατεύθυνση, τραβάει το τραπεζομάντιλο ρίχνοντας από το τραπέζι έναν πολιορκητικό κριό που με την σειρά του προσγειώνεται σε ένα σωσίβιο στο πάτωμα (ο καλός σεφ, αν θέλει να λέγεται καλός, προσέχει τα πάντα) αναπηδώντας και σπάζοντας την ντουλάπα με την κόκκινη βαφή που φυλάμε πάντα για τα πασχαλινά αυγά σε περίπτωση αιφνίδιου πάσχατος, κοκκινίζει ολοσχερώς την κουζίνα και συνεπώς τον αστακό. Και έτσι μπορούμε να συνεχίσουμε… Γες!!! (ήταν μια επιπρόσθετη πινελιά λογοτεχνίας σε αυτό το άθλιο σύγγραμμα).
Τοποθετούμε τον αστακό σε λεπτή πλεκτή κάλτσα, τύπου σο-σόνι τρίνιτρον, περιεκτικότητας τίγκα τις εκατό σε βαμπάκι (έτσι το λέμε στο χωριό μου), 62% νάιλον και 134,7% φώσφορο. Βάζουμε την κάλτσα στο δεύτερο συρτάρι ενός κομοδίνου, μαζί με τα 4 κιλά ναφθαλίνη για έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο ότι σε καμία περίπτωση δε θα πλησιάσει ο σκόρος. Με μια απαραίτητη εγχείρηση στον στέρνο του αστακού χαράζουμε μια τομή και τον παραγεμίζουμε με ομολογουμένως κατεψυγμένα αλλά αμφιλεγόμενα πλοκάμια σκίουρου. Σερβίρεται παγωμένο σε ρηχό πορσελάνινο πιάτο, ενώ μπορούμε να προσθέσουμε και μια φανταχτερή κορδέλα στο πίσω δεξί του πόδι. Καθώς και να φυτέψουμε μαϊντανό σε όλη την περίμετρο του παγωμένου αυτού πιάτου, ώστε να δώσουμε έναν εύθυμο και ταυτόχρονα φυσιολατρικό τόνο στο γεύμα μας. Φυσικά δεν ξεχνάμε να γαρνίρουμε με την κρεμά που παραλίγο να ξεχάσουμε πάλι.
Σε μια κατσαρόλα διαμέτρου 8 μέτρων, ακριβώς κατά προσέγγιση, κατασκευασμένης εξολοκλήρου από σφυρήλατα κέρατα ταράνδου, κατά προτίμηση, ανακατεύουμε 5 αχιβάδες μέτριου αναστήματος με μια ομπρέλα, ανεξαρτήτως τύπου, και εναποθέτουμε σε μέτρια φωτιά προσέχοντας ιδιαίτερα να είναι το σωστό μάτι και να μην έχουμε ανάψει κατά λάθος το διπλανό και περιμένουμε άσκοπα. Έπειτα, επειδή η ομπρέλα δεν μας είναι πλέον χρήσιμη, ανακατεύουμε με την τσουγκράνα, πτυοσκάπανο και όχι μόνο. Την στιγμή που αρχίζει να αναδύεται ατμός πλουτωνίου και ακουστεί η φωνή: «τι κάνεις εκεί μέσα ρε και βρωμάει τόσο;», έχουμε βεβαιωθεί ότι βρισκόμαστε στον σωστό δρόμο. Σε αυτό το σημείο είναι επιτακτική ανάγκη να καλύψουμε την κατσαρόλα μας με ένα δορυφορικό πιάτο. Με τηλεπάθεια, εκτοξεύουμε οικειοθελώς αυτό το κατασκεύασμα ώστε να μπει σε τροχιά γύρο από το οροπέδιο του Θιβέτ και με αυτό τον τρόπο να μελετήσουμε με τις κατάλληλες μαθηματικές εξισώσεις την ποιότητα καθώς και την γεύση του.
Η κρέμα μας είναι πλέον έτοιμη και μπορούμε με άνεση να ξεπλύνουμε τον αστακό μας για να μην μυρίζει άλλο χλωρίνη ή κάστανο, ανάλογα την περίπτωση. Η όλη, επίπονη για μερικούς φλώρους, διαδικασία του αστακού αλά κρεμ έχει ολοκληρωθεί επιτυχώς. Σε αυτό το σημείο δεν θα παραλείψουμε να βγούμε μια αναμνηστική φωτογραφία αγκαλιά με τον αστακό μας απάνω στον λόφο που έχουμε καταλάβει για να πανηγυρίσουμε την νίκη μας.
Μετά τιμής,
Γυμνοσάλιαγκας - Γυμνομάλιαγκας.
Υποσημείωση α) Σε περίπτωση που δεν μας αρέσει τελικά ο αστακός αλά κρεμ, αλλά παρόλα αυτά δεν θέλετε να το παραδεχτείτε, μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί σαν τάκος για να μη μας πάρει το τρακτέρ ο κατήφορος.
Υποσημείωση β) Μπορούμε να κλείσουμε και το πικάπ για να μην καίμε άσκοπα ρεύμα.
Παίρνουμε τον αστακό και τον χτυπάμε με μέτρια δύναμη εφτά φορές με μικρό μπαλτά στο λαιμό, ώστε να ζαλιστεί σαν να έχει κατεβάσει ένα μπουκάλι σαγκριά σε σφηνάκια εντός 15 λεπτών. Κατόπιν τον τηγανίζουμε σε δυο δάχτυλα χλωρίνη και ενίοτε σε μαρμελάδα Σπιν-Σπαν κάστανο. Βάζουμε στο πικάπ μεσαιωνική μουσική. Περιμένουμε μέχρι να ροδοκοκκινίσει προσθέτοντας μια κουταλιά της σούπας αλουμίνιο γλυκό με γάλα κάθε 5 λεπτά. Αφού δούμε ότι δεν κοκκινίζει με τίποτα και έχουμε απογοητευτεί πλήρως, αρχίζουμε να κλαίμε γιατί δεν θα γίνουμε ποτέ μεγάλοι σεφ όπως ονειρευόμαστε μικροί όταν θαυμάζαμε τη γιαγιά μας να ανακατεύει περίτεχνα και όλο περηφάνια την κρέμα για τον αστακό αλά κρεμ…
Α, ναι! Ήρθε η ώρα να γράψουμε πως γίνεται η κρέμα, αλλιώς τι αλά κρεμ θα είναι ο αστακός μας; Αλλά πρώτα πρέπει να συνεχίσει η συνταγή μας από εκεί που την αφήσαμε και να αποκαλύψουμε αργότερα το μεγάλο αυτό μυστικό.
Φυσάει Βαρδάρης και ρίχνει από το ράφι μια κομπόστα χταπόδι με αμύγδαλο. Η γάτα του σπιτιού κινείται αφηνιασμένη προς τα εκείνη την κατεύθυνση, τραβάει το τραπεζομάντιλο ρίχνοντας από το τραπέζι έναν πολιορκητικό κριό που με την σειρά του προσγειώνεται σε ένα σωσίβιο στο πάτωμα (ο καλός σεφ, αν θέλει να λέγεται καλός, προσέχει τα πάντα) αναπηδώντας και σπάζοντας την ντουλάπα με την κόκκινη βαφή που φυλάμε πάντα για τα πασχαλινά αυγά σε περίπτωση αιφνίδιου πάσχατος, κοκκινίζει ολοσχερώς την κουζίνα και συνεπώς τον αστακό. Και έτσι μπορούμε να συνεχίσουμε… Γες!!! (ήταν μια επιπρόσθετη πινελιά λογοτεχνίας σε αυτό το άθλιο σύγγραμμα).
Τοποθετούμε τον αστακό σε λεπτή πλεκτή κάλτσα, τύπου σο-σόνι τρίνιτρον, περιεκτικότητας τίγκα τις εκατό σε βαμπάκι (έτσι το λέμε στο χωριό μου), 62% νάιλον και 134,7% φώσφορο. Βάζουμε την κάλτσα στο δεύτερο συρτάρι ενός κομοδίνου, μαζί με τα 4 κιλά ναφθαλίνη για έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο ότι σε καμία περίπτωση δε θα πλησιάσει ο σκόρος. Με μια απαραίτητη εγχείρηση στον στέρνο του αστακού χαράζουμε μια τομή και τον παραγεμίζουμε με ομολογουμένως κατεψυγμένα αλλά αμφιλεγόμενα πλοκάμια σκίουρου. Σερβίρεται παγωμένο σε ρηχό πορσελάνινο πιάτο, ενώ μπορούμε να προσθέσουμε και μια φανταχτερή κορδέλα στο πίσω δεξί του πόδι. Καθώς και να φυτέψουμε μαϊντανό σε όλη την περίμετρο του παγωμένου αυτού πιάτου, ώστε να δώσουμε έναν εύθυμο και ταυτόχρονα φυσιολατρικό τόνο στο γεύμα μας. Φυσικά δεν ξεχνάμε να γαρνίρουμε με την κρεμά που παραλίγο να ξεχάσουμε πάλι.
Σε μια κατσαρόλα διαμέτρου 8 μέτρων, ακριβώς κατά προσέγγιση, κατασκευασμένης εξολοκλήρου από σφυρήλατα κέρατα ταράνδου, κατά προτίμηση, ανακατεύουμε 5 αχιβάδες μέτριου αναστήματος με μια ομπρέλα, ανεξαρτήτως τύπου, και εναποθέτουμε σε μέτρια φωτιά προσέχοντας ιδιαίτερα να είναι το σωστό μάτι και να μην έχουμε ανάψει κατά λάθος το διπλανό και περιμένουμε άσκοπα. Έπειτα, επειδή η ομπρέλα δεν μας είναι πλέον χρήσιμη, ανακατεύουμε με την τσουγκράνα, πτυοσκάπανο και όχι μόνο. Την στιγμή που αρχίζει να αναδύεται ατμός πλουτωνίου και ακουστεί η φωνή: «τι κάνεις εκεί μέσα ρε και βρωμάει τόσο;», έχουμε βεβαιωθεί ότι βρισκόμαστε στον σωστό δρόμο. Σε αυτό το σημείο είναι επιτακτική ανάγκη να καλύψουμε την κατσαρόλα μας με ένα δορυφορικό πιάτο. Με τηλεπάθεια, εκτοξεύουμε οικειοθελώς αυτό το κατασκεύασμα ώστε να μπει σε τροχιά γύρο από το οροπέδιο του Θιβέτ και με αυτό τον τρόπο να μελετήσουμε με τις κατάλληλες μαθηματικές εξισώσεις την ποιότητα καθώς και την γεύση του.
Η κρέμα μας είναι πλέον έτοιμη και μπορούμε με άνεση να ξεπλύνουμε τον αστακό μας για να μην μυρίζει άλλο χλωρίνη ή κάστανο, ανάλογα την περίπτωση. Η όλη, επίπονη για μερικούς φλώρους, διαδικασία του αστακού αλά κρεμ έχει ολοκληρωθεί επιτυχώς. Σε αυτό το σημείο δεν θα παραλείψουμε να βγούμε μια αναμνηστική φωτογραφία αγκαλιά με τον αστακό μας απάνω στον λόφο που έχουμε καταλάβει για να πανηγυρίσουμε την νίκη μας.
Μετά τιμής,
Γυμνοσάλιαγκας - Γυμνομάλιαγκας.
Υποσημείωση α) Σε περίπτωση που δεν μας αρέσει τελικά ο αστακός αλά κρεμ, αλλά παρόλα αυτά δεν θέλετε να το παραδεχτείτε, μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί σαν τάκος για να μη μας πάρει το τρακτέρ ο κατήφορος.
Υποσημείωση β) Μπορούμε να κλείσουμε και το πικάπ για να μην καίμε άσκοπα ρεύμα.
Subscribe to:
Posts (Atom)
